شمیم گل نرگس

امام على عليه‏ السلام درباره حضرت عيسى عليه‏ السلام فرمودند :
. . . وَلامالٌ يَلفِتُهُ و لا طَمَعٌ يُذِلُّهُ ، دابَّتُهُ رِجلاهُ و خادِمُهُ يَداهُ
… نه مال و ثروتى داشت كه او را به خود مشغول گرداند و نه طمعى كه به خوارى‏ اش اندازد ، مركب او دو پايش بود و خدمت كارش دو دستش

نهج البلاغه ، خطبه ۱۶۰

حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند:
نحن وسیلته فی خلقه و نحن خاصته و محل قدسه و نحن حجته فی غیبه و نحن ورثه أنبیائه
ما اهل بیت رسول خدا(ص) وسیله ارتباط خدا با مخلوقاتیم ما برگزیدگان خداییم و جایگاه پاكی ها، ما دلیل های روشن خداییم و وارث پیامران الهی
(شرح‌ نهج‌ البلاغه‌ لابن‌ ابی‌ الحدید ، ج‌ 16 ، ص‌ 211)

باز محرم شدو دلها شکست از غم زینب دل زهرا شکست

باز محرم شد و لب تشنه شد از عطش خاک کمرها شکست

آب در این تشنگی از خود گذشت دجله به خون شد دل صحرا شکست

قاسم ولیلا همه در خون شدند این چه غمی بود که دنیا شکست

محرم ماه غم نیست ماه عشق است محرم مَحرم درد حسین است

هر چند مباهله در وهله اول، میان پیامبر(ص) و مردان مسیحی بود، اما فرزندان و زنان نیز به میان آورده شدند، تا بر مطمئن بودن دعوت کننده به راستی دعوتش و بر حق بودنش دلالت کند؛ به طوری که حاضر می‌شود نزدیک‌ترین عزیزانش را به میدان مباهله آورد.

علاوه بر این، علامه طباطبایی، وجه دیگری نیز در آوردن خانواده به میدان مباهله ذکر کرده است: گویی با این کار می‌خواهد بگوید که جمعی، جمع دیگر را نفرین کنند، و هر دو جمع، لعنت خداوند را بر دروغگویان نهند تا اینکه لعن و عذاب، شامل فرزندان و زنان و جان‌ها شود و بدین طریق، ریشه دشمنان کنده شود.

بدین بیان، مشخص می‌شود که لازم نیست، تعداد فرزندان یا زنان یا جان‌ها (أبناء، نساء، أنفُس) بیش از دو باشد تا به کار بردن صیغه جمع بر آنها صحیح باشد، زیرا طبق بیان فوق، مقصود از صیغه جمع این است که یکی از دو طرف نزاع، با همه نزدیکانش نابود شود و در این واقعه به اتفاق مفسران و راویان و تأییدهای تاریخی، رسول خدا(ص) به جز علی، فاطمه و حسنین(ع)، کسی را با خود نیاورد، و بدین طریق، «أنفُس» دو نفر، «أبناء» دو نفر، و «نساء» یک نفر بوده است و با این کار، امر الهی به انجام رسیده است.در قرآن موارد دیگری نیز مشاهده می‌شود که آیه بر اساس شأن نزول، راجع به یک نفر بوده اما از صیغه جمع استفاده شده است؛ مثل آیه ظهار در سوره مجادله.